اجازه به مجاز معین در مجاز فیه غیر معیناجازه به مجاز معین در مجاز فیه غیر معین، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و به اذن نقل حدیث به شخص معین، در صورتی که مورد اجازه غیر معین باشد، گفته می‌شود. ۱ - تعریفیکی از صور اجازه مشایخ به افراد آن است که شخصی که به وی اجازه نقل حدیث داده شده، معیّن و مشخص باشد اما مورد اجازه غیر معین و غیر معلوم باشد که اصطلاحا از آن به "اجازه به مجاز معیّن در مجاز فیه غیر معین" تعبیر می‌شود. مثل این که استاد حدیث بگوید: "اجزتک مسموعاتی او مرویاتی" به تو اجازه دادم مسموعات و مرویات مرا نقل کنی. در این صورت مرویات و مسموعاتی شیخ مشخص و معین نیست. این صورت نیز بنا به مشهور جایز است. [۴]
مدیر شانه‌چی، کاظم، درایة الحدیث، ص۱۳۵.
[۵]
علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه، ص۵۸.
[۶]
صالح، صبحی، علوم حدیث و اصطلاحات آن، ترجمه عادل نادرعلی، ص۷۵.
۲ - مستندات مقالهدر تنظیم این مقاله از منابع زیر استفاده شده است: • سبحانی، جعفر، اصول الحدیث و احکامه. • عاملی، علی بن احمد، الرعایة فی علم الدرایه. • طریحی نجفی، فخرالدین، جامع المقال. • مدیر شانه‌چی، کاظم، درایة الحدیث. • علامه نجفی، سیدضیاءالدین، ضیاء الدرایه. • صالح، صبحی، علوم حدیث و اصطلاحات آن، ترجمه عادل نادرعلی. • قاسمی، محمد جمال‌الدین، قواعد التحدیث. • مامقانی، عبدالله، مقباس الهدایه. • صدر، سیدحسن، نهایة الدرایه. ۳ - پانویس
۴ - منبعپایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «اجازه به مجاز معین در مجاز فیه غیر معین»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۴/۱۲. رده‌های این صفحه : اصطلاحات حدیثی
|